هشیاری در “حال” بودن است. “همینجا” و “هم اکنون” را به تمامی دریافتن است. هشیاری، فکر کردن نیست. فلسفه بافی نیست. با تحلیل های ذهنی، زندگی کردن نیست. آنکه در فکر و خیال است، هشیار نیست، و دقیقاً ضد مسیر هشیاری حرکت می کند. هشیاری، هماهنگ بودن با جریان زنده ی هستی است. هشیاری زمانی حاصل می شود که تو موفق به توقف ذهنِ پر قضاوت و پر برداشت خود شوی. ساکت شوی و با چشمانی باز یک “مشاهده” ی تمام گردی. آنکه در گذشته ی معدوم زندگی می کند، هشیار نیست. آنکه در آینده موهوم سیر می کند، هشیار نیست. گذشته بازی، “افسردگی” می آورد، و آینده بازی، “اضطراب”! برای همین است که هم آرمانگرایان و هم مجذوبانِ گذشته، دورترین انسانها از هشیاری اند. “هشیاری” یعنی در زمان و مکان درست بودن. یعنی بیداری. یعنی با “نور حقیقی” دیدن. هشیاری یعنی “تَوَسُّم”. “اِنَّ فِی ذلکَ لَآیاتِِ لِلمُتَوَسِّمِینَ”. اینها آیات “متوسّمین” است و نه کس دیگر! زیرا فقط هشیاران اند که در “حال” اند. این هشیاران اند که با “نور حقیقی” می بینند. آن کسان که هر چیز را با ذهنِ گذشته پرور خود تحلیل می کنند، و یا آن کسان که در هپروت آرمانگرایی اند، همگی بی نور اند. چه خفته اند. پس هیچکدامشان “آیات” را در نمی یابند. زیرا این آیات “زنده” اند، و زنده از آنِ هشیاران است. هشیار کسی است که با “نور خدا” می بیند! “وَاتَّقُوا فِراسَةَ المُؤمنِ فَاِنَّهُ یَنظُرُ بِنُورِ اللهِ” (از هشیاری و فِراست مؤمن بپرهیزید که او با نور خدا می بیند!) دقت کن! کسی که با نور خدا می بیند، یعنی با نور زنده می بیند! یعنی حقیقت اشیاء و ماجراها را می بیند! و این یک واقعه ی اسراری است! آنکه بخواهد با نور خدا ببیند، باید تسلیم محض او باشد. و کسی تسلیم اوست که دست از قضاوتها و برداشت های ذهنی خود برداشته باشد. چنین کسی را بیدار می گوییم. هشیار می نامیم. و نه غیر آن را. ای دوست، هشیاری با فکر بدست نمی آید. با خواندن چند کتاب و جزوه حاصل نمی شود. هشیاری با تسلیم محض، تحقق می یابد، و آن جز در “حال” واقع نمی شود زیرا صفت زندگان است!
مسعود ریاعی