شما هر چیزی را که “یاد” کنید، به واقع اجازه داده اید که آن در وجود شما زندگی کند و شما در وجود آن! این روند، یک تبادل حیاتی بین ذاکر و مذکور است که با حلقه ی “ذکر” میسر می گردد. و چون ذکر، جان جانان باشد، حیات نیز جانانه خواهد بود. پس ببینید هر لحظه به یاد چه هستید، به چه مشغولید، چه چیز لحظه های عمر شما را می خورد، پس همان از آنِ شماست و شما از آنِ او! هوشیاری کنید و خود را به چیز کم نفروشید. یادهای سخیف و بی ارزش، شما را بی ارزش می کند، همچنانکه یاد بزرگ، شما را عظمت می بخشد. یاد “اعلی” و “عظیم” کنید، خالق هستی را به یاد آورید تا تجارتی سودمند داشته باشید. بگذارید با یادی خالصانه، خداوند در وجود شما زندگی کند، و شما در وجود او. این همان “وحدتی” است که شما را جاودانگی می بخشد. اصلا معنای “موحد” همین است. خداوند، حقیقت محض و حیات مطلق است، وقتی او را به یاد آورید در واقع، حوزه ی وجودی خود را گسترش داده اید و بدینسان از برکات عدیده ی حیات بهره مند گشته اید. با یاد خداست که حیات شما از هر سو گسترش یافته و عمیق تر می شود. جز این باشد زندگی شما، تنگ و خفقان آور خواهد بود. زیرا پر از تاریکی و چه کنم خواهد شد. و چنین شخصی همواره در زندان تنگ و تاریک زندگیش، هر لحظه بی کسی و افسردگی را تجربه خواهد نمود. اگر شما اجازه ندهید که خداوند به واسطه ی یادی که از او می کنید، در شما زندگی کند، چه طور انتظار دارید که او اجازه دهد در بهشتش زندگی کنید! یک سالک هیچگاه از یاد خدا غافل نیست زیرا به خوبی میداند که یاد خداوند، رمز حیات و سرّ جاودانگی آن است.
بر گرفته از کتاب “روح ربانی”
مسعود ریاعی