آنچه را که قرار است در روند حیات بفهمی، بفهم، و آنگاه رهایش کن. به آن نچسب. خود را با دانستگی ات یکی نپندار. حمال خوانده ها و دانسته هایت نباش. مشکل بشر امروز این است که ذهنیاتش را رها نمی کند. پیوسته به این سو و آن سو می کشاندش. می ترسد اگر خود را از آنها خلاص کند، اگر خود را از آنها بتکاند، احمق شود. حال آنکه بر عکس، اگر رهایشان نکند، رو سوی حماقت گذاشته و خود را نابود کرده است. زیرا هر لحظه آگاهی خودش را دارد. هر روز برخوردار از تجربه ی خاص خویش است. تازه است. یک سالک همواره با آگاهی های زنده حرکت می کند. اگر بخواهی تجارب محدود گذشته ات را فرافکنی کنی، اگر اندک دانسته هایت را بخواهی بر تن هر اتفاق و ماجرا کنی، از جریان تازه و با تراوت حیات باز می مانی. و ریشه ی افسردگی همینجاست. افسرده کسی است که لذت تر و تازه بودن را از دست داده است. مانده و بیات شده است. جاری نیست… تو جاری باش. آن به آن به تمامی رهایشان کن، تا آن به آن دریافت جدید داشته باشی. آن به آن خالی شو، تا آن به آن پر شوی. و بدان که تنها آگاهیِ نجات بخش، آگاهی زنده است. چه خدا زنده است. و آگاهی زنده، جز در حال یافت نمی شود.
مسعود ریاعی