روزی دوستی پرسید؛ چگونه است که خداوند در گذشته سخن می گفته و اکنون ساکت است؟! نگاهش کردم و گفتمش؛ چه کسی گفته که خداوند سخن نمی گوید؟! او در هر “حال” سخن می گوید. او “متکلم” است. و متکلم بودن، عین ذات اوست. برای آنکه سخن او شنیده شود، باید ساکت شد. انسانی که خاموش نیست، انسانی که در سرش غوغاست، معلوم است که چیزی نمی شنود. ذهنِ ورّاج، قابلیت شنیدن ندارد. کر است. انسانی که پر از گفتگوهای درونی است، پر از شهوت گفتن است، کجا سخن حق را می شنود. برای شنیدن سخن خداوند، باید سکوت همه جانبه داشت. باید خاموش بود. و این همان چیزی است که نسل امروز از آن بی بهره است. نسلی که بنده ی ذهنش است جز صدای ذهن خویش را نمی شنود. و چنین کسانی معلوم است که از لطافت سخن حق محروم اند. انسان اگر بخواهد با “متکلم”، رابطه بر قرار کند، باید خاموشی را بیاموزد. و انسان خاموش، انسانی است که هم زبانش ساکت است، هم ذهنش آرام است، و هم قلبش، نرم و پذیراست. این مقدمات را فراهم کن، آنگاه سخن حق را خواهی شنید.