بدنبال معنای “ها هو” نباش. در هیچ قاموسی آن را نمی یابی. تو خود آن را می شناسی، با آن زندگی می کنی، آن نَفَسِ توست. وقتی هوا را به درونت می کشی، “ها” ست. وقتی آن را بیرون می دهی، “هو” ست. “ها هو” صدای نَفَسِ توست. جریان زندگی توست. هماهنگی نیروی مونث و مذکر وجودِ توست. “ها” ضمیر مونث است و متصل. و “هو” ضمیر مذکر است و منفصل. همکاری این دو ضمیر، هماهنگی این دو نیرو، حیات آدمی را به پیش می برند. در “ها” که مونث است، باید پذیرنده باشی، دریافت کننده باشی، جز این باشی آن دم حیاتی به درونت راه نمی یابد و هوایی به وجودت کشیده نمی شود. و در “هو” که مذکر است، باید دهنده باشی، بیرون زننده باشی، تا آنچه را که غیر ضروری است با بازدمت بیرون دهی. در یکی منفعلی و در دیگری فعال. تو با این چرخه ی مونث و مذکر زنده ای. و از این روست که نامش را “ها هو” می گویم. نامی که از صدای خود تنفس گرفته شده است. چه زن باشی چه مرد، “ها هو” ی خود را داری. چه بافتِ وجودت از دو نیروی مونث و مذکر تشکیل شده است. کالبدهای لطیف درونت نیز اعم از ذهنی و عاطفی همین حالت را دارند. آنها یکی در میان، مونث و مذکر بافته شده اند. این بدان معنی است که قانون ازواج بر وجود تو حاکم است. چه “خَلَقناکُم اَزواجاً”. یک سالک آگاه میداند که کدامیک از کلماتش را در حالت “ها” بگوید، و کدام را در حالت “هو”. زیرا هر حالت تاثیر خاص خود را دارد. به عبارتی دیگر، فعل کجا، و اسم کجا، و حرف کجا. با چه موجی و کدام ارتعاش. زیرا بعثِ کلمه در بستر هر کدام از این حالات “ها” یا “هو” که صورت پذیرد، کاربرد متناسب با همان حالت را می یابد. اثر وضعی خاص همان حالت را پیدا می کند. به تعبیری، گفتن “آری” یا “نه”، در هر کدام از این حالات، اثر ویژه و ماجرای خاص خود را می آفریند. زیرا بستر انرژیک خروج کلمات چون متفاوت شوند، آثاری را هم که بجا می گذارند متفاوت خواهد بود. و این از نکات اسراری تنفس است. با این وجود هیچکدام از این دو نیرو، به تنهایی نمی توانند ادامه حیات داشته باشند. چه اگر دم باشد و بازدم نباشد، آن مرگ است و حیات نیست. چرخه ی زندگی با تعامل این دو نیرو چرخش می یابد. زندگی سازی، کار هر دوی آنهاست. لکن سالک آگاه می داند که در جریان تنفس، دو نقطه ی طلایی وجود دارد که نه مونث است نه مذکر. بلکه وحدت آن دو است. و آن، دو توقف کوتاهی است که یکی پس از دم، و دیگری پس از بازدم اتفاق می افتد. این نقاط می توانند باب ورود به آن سکونِ اعجاب انگیز اَزلی باشند که خود پر از آگاهی غیر قابل توضیح است. این نکته را با ممارست آگاهانه دریاب… آن چون دو انتهای باز و بسته شدن بال پروانه است…
