تضاد و تناقض یک بازی ذهنی است
نه از تضاد خوفی دارم و نه از تناقض. دیر زمانی است که پا بر سرشان گذاشته ام. این اصحاب ذهن اند که همواره از تضاد و تناقض در هراسند. این آنهایند که پیوسته مراقبند با هر حیله و حُقه بازی و طرفندی که شده، در گفتار و نگاهشان در انظار دیگران به تضاد و تناقضی نیفتند. تا به هر قیمتی خود را وجیه و معقول جلوه دهند. برای اینان تضادها و تناقضات همچون لولوی سر خرمن است. آنها سانسور سر خودند. من نیازی به این مصنوعات ذهنی ندارم. سالهاست که این حصارهای تصنعی را از دورِ خود برداشته ام. از دست شان خلاص شده ام. پس انرژی نابم را صرفشان نمی کنم. به تعبیری رهایشان کرده ام. لطیف تر آنکه آنها را به دوستدارانشان واگذاشته ام. این بدان معنی است که همواره با جریان هستی سیر میکنم. این حیات ناب هر جا که رفت با او رهسپار می شوم. خواه به چشم دیگران تضاد و تناقض جلوه کند خواه نکند. لا اُبالی. همواره حرف امروزم را میزنم اگرچه با حرف دیروز تفاوت داشته باشد. لا اُبالی. اگرچه با سخن فردا متضاد جلوه کند. لا اُبالی. و هیچکدامشان را انکار نمی کنم بلکه همه شان را در همان روز خودشان و زمان ظهورشان تایید میکنم. همان درست بوده است. زیرا هر زمان، شرایط و مقتضیات خود را دارد. این حیات پویاست. هم ظاهر و هم باطنش مطلقاً پویاست. هیچ دو لحظه ای یکسان نیست. کیفیت وجودیشان متفاوت است. ذهن برای آنکه احساس امنیت کاذب درست کند، به تمامی لحظات احکام ثابت حُقنه میکند. حال آنکه از منظر هستی، حکم هر لحظه با لحظه ی دیگر متفاوت است. نه زمان، آن زمان است و نه مکان همان مکان. نه انرژی ها همان انرژی قبلی اند و نه آگاهی ها همان آگاهی های لحظۀ پیشین. زیرا هستی به تمامی در جریان است. هستی چیز ثابتی نیست. تشابهات هست اما یکسانی در جهان کثرت دیده نمی شود. انسانی که در حال زندگی میکند، چون با “حال” میرود، از سیطره ی مفاهیم من در آوردی ذهنی مصون است. زیرا هیچ تضاد و تناقضی نمی تواند در “حال” به وقوع بپیوندد. این محال است. “حال” جایی برای عرض اندام تضاد و تناقض ندارد. “حال” در هر “آن” فقط یک چیز را در خود راه می دهد. نه دو و نه چند. زیرا حال، عالَم یگانگی است. مفاهیم تضاد و تناقض در عالَم دوگانگی ها جلوه گری میکنند. این یعنی تضادها و تناقضات بیرون زمان حقیقی اند. به تعبیری در هستی حضور ندارند. از جنس واقع نیستند. آنها مفاهیم من درآوردی ذهنی اند. وقتی تو همواره در زمان حقیقی بسر بری، هیچ خوفی از تضاد و تناقض نداشته باش. آنها به “حال” راه ندارند. پس راحت باش. نترس. همواره حرف دلت را بزن. با فطرتت زندگی کن. با سرشت الهی خود رفیق باش. بدنبال جلوه آرایی سخن نباش. آنها که سخنانشان را جلوه آرایی می کنند، بدان که هیچ نمیدانند و خالی از حقیقت اند. نیرویت را برای کسب آبروی ظاهری و حفظ شخصیت موهوم و جلب تایید دیگران، هدر نده. قالب بندی شده سخن نگو. کلمات را همواره از عمق روحت شلیک کن. با روح اشیاء سخن بگو. با اشخاص به چشم چپشان بنگر و با روح شان سخن بگو. که چنین سخنی کارش کارستان است. پس بدنبال تایید ذهنی این و آن نباش. خودت باش. تو خودت خوبی. خوب آفریده شده ای. این خوب را دستکاری نکن. این درست ذاتی را نادرست نکن. با خوب و بد های ذهنی، خرابش نکن. و این “نظام اَحسن” را پاس بدار که برای تو چیزی کم نگذاشته اند.
مسعود ریاعی
