مرغی است که مرغ قِدَم می نامندش. گاه هست و گاه نیست. در فصلی که نیست کس نمی داند کجاست. گویی به اسرار می رود. اما در فصل بودن، در جزیرۀ مرغان است. و جزیرۀ مرغان همان مکان پر هیاهوست که با برزخ آب محصور است. مرغ قِدَم آنگاه که در جزیره هست و در می یابد که فصلِ نبودن نزدیک است، با وَلَع تخم می گذارد. تخم های بسیار. به واقع پیوند او با جزیره، تخم های اوست. اما او تخم هایش را در لانۀ خویش نمی گذارد، چه لانه ای ندارد. او با زیرکی تمام و در پنهانیِ مرموزی تخمهایش را در لانۀ مرغان دگر می نهد و آنگاه به سوی فصل نبودن پر می کشد. این کار همیشگیِ اوست. قدیم سنتی است عجیب! مرغان دگر همچنان که بر تخمهای خویش نشسته اند بر تخمهای او نیز نشسته اند. چه بدانند و چه ندانند تخم های او را نیز پرورش می دهند. و جوجه ها یکی یکی سر از تخم بر می آورند… و چون دوباره فصل بودن فرا می رسد، مرغ قِدَم نیز بال زنان، سر و کله اش در آسمان جزیره پیدا می شود. او با طنین صدای آسمانی خویش، جوجه هایش را فرا می خواند. جوجه ها نیز که این ندا را از عمق وجودشان می شناسند، بسویش پر می کشند. اما داستان به همینجا ختم نمی شود زیرا برخی از جوجه های مرغان دگر نیز که با جوجه های مرغ قِدَم اُنس و الفت گرفته بودند با آنها رهسپار می شوند. و نکته همین است. یار در یار و با یار. تنها جوجه هایی می مانند که هیچ اُنس و الفتی با آسمان ندارند. آنها سهم تاریکی اند.
ای دوست، انبیاء و اولیاءِ الهی(ع)، مرغ قِدَم اند. کلمه شان چون تخم هاست. و چون کلمه شان به تو رسید به واقع تخمها را در وجودت نشانده اند. این کلمه هست که حیات بخش است. اگر جنس اصلی نیستی لااقل با جنس اصلی اُنس بگیر تا هنگام رحیل، تو نیز چون مرغی آشنا به پرواز در آیی و از رنج بِرَهی.
