☆ متون دینی ایران باستان از جایگاهی می گوید به نام “ایرانویج”. آن را به خاستگاه ایرانیان ترجمه کرده اند. اما راستش را بخواهید معنایی بس عارفانه نیز در آن نهفته است. “ایر” به معنی آزاد و شریف و اصیل است. و “ویج”، اشاره به جایگاه آن است. بر طبق همین متون، این بهترین ناحیه ای است که اورمَزد آفریده است. ایرانویج “مرکز هفت عالَم” است و لذت و نشاطش به حدی است که اورمَزد می گوید؛ اگر سرزمین های دیگر را نمی آفریدم، همه ی مردمان به ایرانویج می رفتند! ای دوست سالکم، به قلب خویش بیا و فاتح قلب خود باش! جایی سکنا گزین که عرش خدای رحمان است. از لایه های عدیده ی حجابهای ذهنی بگذر و در مرکزیت خویش آرام بگیر. اینجا “ایرانویج” توست، ایران تو، و وطن حقیقی توست. هر جا که میخواهی باش اما در قلبت ساکن باش. در مرکزیت خود. که چون این شود، بدون تردید در وطن حقیقی خود قرار گرفته ای. رسیده ای. مگذار که هیچ تعلقی بر وطنت سیطره اندازد. خود آن را فاتح باش. دماوند قلبت را پاس بدار که آتش خلوص از همینجا بر میخیزد و از همینجا کیمیاگری وجودت آغاز می شود. زندگی در قلب، چون زندگی در ذهن نیست. آن نرم و آرام و پر سرور است. در آنجا کسی دروغ نمی گوید، طمع نمی کند، آزار نمی رساند، برای جیفه ی دنیا شیون و مویه ندارد و بیمار نیست… زندگی در قلب، نهایت آزادگی و خلوص است.
مسعود ریاعی