“روزه” چیزی نیست جز یک خالی شدن همه جانبه، برای پُر شدن از یک پاکی مطلق! و دقیقاً “مراقبه”ی متعالی به همین معنا و مفهوم است. چنین خالی شدنی، از کالبد جسمی آغاز و به کالبد روحی ختم می گردد. وقتی کالبد جسمی ات را آگاهانه از نوشیدنی ها و خوراکی های هر روزه مانع می شوی، تو با این کار عادات و شرطی شدگی هایش را در هم می شکنی و از بندگیِ بدن رها می گردی. وقتی کالبد عاطفی ات را از توجه به این و آن مانع می شوی و آن را از تعلقات و دلبستگی های هر روزه خالی نگاه میداری، تو با این کار از اسارت کالبد عاطفی ات خلاص گشته ای. وقتی کالبد ذهنی ات را از هر فکر و خیال خالی می کنی، و به جریانات ذهنی، دامن نمی زنی، تو با این کار، خود را از بردگیِ ذهنت آزاد نموده ای. این چنین خالی شدنی، پُر شدن از نور را به همراه دارد. و حکمت ناب اینگونه بروز می کند. نزول حکمت، ظرف خالی می طلبد. پس اگر کالبد جسمی ات بیمار است و نمی توانی روزه بگیری، با کالبدهای عاطفی و ذهنی ات روزه بگیر. این فرصت طلایی را هر طور که شده از دست مده و تا می توانی وجودت را خالی نگه دار، تا از نورِ روحِ حیات و آگاهی پُر شوی. و یادت باشد؛ اقتدار واقعی وقتی بسراغت می آید و روزافزون می شود، که کارهای منبعث از خشم و شهوت را که توانایی انجام آن را داری، انجام ندهی! چه در اینجا، انجام ندادن، توانایی است! “بی عملی”، عمل متعالی است!
مسعود ریاعی
