هر گاه توانستی؛ بدون “دلیل و توجیه”، بدون “توقع و انتظار”، بدون “به خاطر و برای”، به دیگران خدمت کنی، تو در مسیر خدمتگزاری خداوند قرار گرفته ای. دقت کن! این خدمت که از آن سخن می گویم حتی نباید “برای” نیل به آرامش روانی ات صورت پذیرد! این نوع خدمت “برای چیزی” ندارد، مطلقاً هیچ چیز! حتی برای بهشت نباید باشد. هر گاه توانستی “تَقَبَّلَ اللهُ”. و از آن به بعد است که زندگیت عملاً الهی شده است.
مسعود ریاعی