فرزندان آدم، نزد خداوند ارزش والایی دارند. آنها با گفتن “کُن فَیَکُون” (باش، پس موجود شود)، خلق نشده اند. خداوند این نسل ارزشمند را با “دست خود” خلق کرده و از “روح خود” در آن دمیده است. “خَلَقتُ بِیَدَیَّ”، “وَ نَفَختُ فِیهِ مِن رُوحِی”. این نوع از خِلقت، با خِلقت از نوع “کُن فَیَکُون” متفاوت است. [مخلوقاتی چون فرشتگان از “کُن فَیَکُون” اند. برای همین است که مجبورند و تحت انقیاد بسر می برَند] نوع خلقت آدم (ع) بدان اشاره دارد که خداوند مسیر طبیعی را برای فرزندان آدم اراده کرده است. پس به طبیعت خدا احترام بگذاریم، دوستش داشته باشیم و با آن هماهنگ شویم، که رشد ما و عاقبت به خیری ما در آن است.
مسعود ریاعی