مادرم فاطمه(ع) را در شب جمعه در محراب دیدم که به عبادت ایستاده بود. او همچنان در رکوع بود تا روشنی بامداد بر آمد. شنیدم که او به مردان و زنان با ایمان دعا می کرد و آنها را نام می بُرد و برای آنها فراوان دعا می کرد، در حالیکه برای خود دعایی نمی کرد. به ایشان گفتم: مادر! چرا همان گونه که برای دیگران دعا می کنی، برای خود دعا نمی کنی؟! فرمود: فرزندم! نخست همسایه و سپس خانه!
علل الشرایع ص ۱۸۲