ریاضت کِشی های نامناسب و خودسرانه، شرط کشف و شهودِ حقیقت نیست. اینگونه ریاضت کِشی ها، تعادل مزاج را بر هم می زنند و آدمی را از تعادل خارج می سازند. و آن که از تعادل خروج کند، دریافت های معنوی اش، هر چه که باشند، غیر قابل اعتناست. خوردن غذاهای پست و بی خاصیت، آب آلوده، هوای مسموم، بی خوابی های ممتد، گرسنگی ها و تشنگی های افراط گونه، بی حرمتی و بی توجهی به کالبد جسمانی، جز تخریب لایه های وجود آدمی فایده ای دگر ندارند. بدان، تنها کشف و شهود سالکی که دارای قلبی سلیم و مزاجی متعادل است، قابل اعتناست. ای دوست، همان “عشق” کافیست. عشق، خود، کَندنی ها را خواهد کَند، و دادنی ها را خواهد داد.
مسعود ریاعی