هر گاه خداوند، بنده ای را برای امور بندگانش برگزیند، برای این کار، سینه اش را گشاده می گرداند و چشمه های حکمت را به دل او می سپارد و علم را به کمال، بر او الهام می نماید و از این پس، او دیگر در پاسخی در نمی ماند و در تشخیص صواب سرگشته نمی شود. او مصون است و تایید شده و توفیق یافته و ره نمون گشته و از خطا و لغزش و انحراف، در امان است. خداوند، او را به این امور اختصاص داده تا حجتش بر بندگانش و گواهش بر خلقش باشد و “این، فضل خداست که به هر کس بخواهد می دهد، و خدا صاحب فضلی بزرگ است”.
الکافی ج ۱ ص ۲۰۲