کاری که سلوک با تو می کند این است؛ تفسیرها و توصیف های معمول از زندگی را در وجودت می شکند، و مطلق اندیشی ها و قطعیت پنداری های ذهنی را فرو می ریزد. پس از این شکستن و فرو ریختن، آنچه که می ماند، یک نگاه است که “تسلیم” است. نگاهی که هیچ برداشت و قضاوتی در آن نیست. چنین کیفیتی پر از آگاهی زنده است که تعریف پذیر نیست.