ابراهیم (ع) که در طلب خدای یکتا، جاذبه های این دنیا را رها کرد، هم از دیدگاه اسلام و هم از دیدگاه یهودیت و مسیحیت، پدر جوانمردی (ابوالفتیان) محسوب می شود.

محبت، عالَم لطیف، وسیع و بلندمرتبه‌ای است که فراتر از قوانین متعارف عمل می‌کند. او خود، قانون برخویش است و اهل محبت در چنین فضایی تنفس می‌کنند. أنهاری از سر لطف از سرچشمه‌های سرمدی جاری است که چون رگ‌هایی، حیات را به اقصی نقاط این عالم می‌رسانند. اهل محبت با هر محبتی که می‌کنند به واقع بدین نهرها وارد شده و جانی تازه می‌یابند...

عصر حاضر، عصر آشوب های ذهنی است. عصر آشفتگی های درون است. پس انسان عاصی به هر چیز چنگ میزند تا موجودیت موهوم خویش را حفظ کند. حتی به سراغ کلمات مقدّسه میرود تا آنها را نیز خرج حفظ حیات ملعبه گونۀ خود کند. از جمله این کلمات "تقیّه" است. تقیه یک کلمۀ کلیدی باطنی است...

بدنبال معنای "ها هو" نباش. در هیچ قاموسی آن را نمی یابی. تو خود آن را می شناسی، با آن زندگی می کنی، آن نَفَسِ توست. وقتی هوا را به درونت می کشی، "ها" ست. وقتی آن را بیرون می دهی، "هو" ست. "ها هو" صدای نَفَسِ توست. جریان زندگی توست. هماهنگی نیروی مونث و مذکر وجودِ توست...

"اهل مشاهده"، از کسانی اند که خداوند، نعمت عطایشان کرده و آنها را در ردیف پیامبران و صدّیقین و صالحین قرار داده است " فَاُولئکَ مَعَ الَّذینَ اَنعَمَ اللهُ عَلَیهِم مِنَ النَّبِییّنَ و الصّدّیقِینَ و الشُّهَداءَ و الصّالِحِینَ". اینان کسانی اند که مشاهده به حق، و برای حق می کنند و دقیقا از این روست که خود خالی از هر گونه قضاوت اند. اینان بقول قرآن؛ "شُهَداءَ لِلّه" اند. پس "اهل الله" نیز هستند...